"साठी सोयरीक', रम्य "मरवंते बीच, मिरज मधला विनोद खन्ना चा "इन्कार'.

वडील वारल्यानंतर मोठे भाऊ मंजुनाथ (अण्णा) नोकरीसाठी मुंबईला आले. सुरुवातीला एका हॉटेलात कामाला लागले. नंतर काही वर्षे माहीमला 'मॉर्निंग स्टोअर' या पुस्तकाच्या दुकानात कामाला होते. तिकडून मुलुंडला 'भारत बुक डेपो'त कामाला लागले. दरम्यान, ताईपण मुंबईला आली. तिला फोर्टमधे एका ऑफिसमधे क्लार्कचं काम मिळालं होतं. आधी दोघेही मुलुंडला श्रीधर अण्णांच्या घरी राहायला होते. एका खोलीत नऊ लोकं एकत्र राहायचे. श्रीधर अण्णा आणि भाऊ हे दोघे कुंदापूरपासून खास मित्र होते. श्रीधर अण्णा फोर्टच्या कॅपिटल सिनेमागृहात तिकीट काउंटर सांभाळायचे. अण्णाने डोंबिवलीत टिळकनगर येथे 'शिवप्रसाद बिल्डिंग'मधे पागडी तत्वावर सिंगल रूम किचनचं घर घेतलं. ताई, अण्णा, वेंकटेश अण्णाने मिळून आम्हा सर्वांना मुंबईला बोलावण्याचं ठरवलं. त्याप्रमाणे आम्हाला मुंबईला यायची संधी मिळाली. आम्ही मुंबईला यायच्या आधीच अण्णा आणि ताईचं लग्न ठरलं होतं. "साठी सोयरीक" होती. अण्णा आणि ताई, जीजू आणि त्यांची बहीण. जीजू डोंबिवलीत एका कंपनीत अकाउंटंटचं काम करत होते. अण्णाचं लग्न जीजूच्या बहीण बरोबर आणि ताईचं जीजू बरोबर! दोन्ही लग्न २७ नोव्हेंबर, १९७७ ला एकत्र करायचं  ठरलं. गावाला जायची संधी मिळाली. लग्नाची जोरदार तयारी चालली होती. दादरच्या 'बाबूभाई भवानजी'मधे अण्णाची ओळख होती. बाबूभाई भवानजीमधून साड्या आणल्या. बाकीची खरेदी डोंबिवलीतून केली. लग्नाकरता तीन दिवस आधी निघालो. लग्न कुंदापूरजवळ "हेमाडी" या जीजूच्या गावाला करायचं ठरलं होतं.

बॉम्बे सेंट्रलवरून KSRTCची बस होती. दुपारी "हेमाडी" ला पोचलो. संध्याकाळी कुंदापूरला निघालो. 'हेमाडी'वरून कुंदापूर जवळ होतं. आधी वेंकटरमण देवस्थानात गेलो.. तिथे दर्शन घेऊन सर्वजण काकांकडे गेले. मी मात्र माझ्या मित्रांना भेटायला गेलो. आम्ही जवळपास अर्धा तास गप्पा मारल्या. मग मी काकांकडे निघालो. आम्ही सर्वजण हेमाडी ला निघालो ,आठ वाजले होते. जेवण तयार होतं. जेवणं झाल्यावर सर्व गप्पा मारायला लागले. ताई आणि होणारी वहिनी, पलंगावर झोपून गप्पा मारत होते. त्या खोलीत फक्त त्या दोघीच होत्या. मी हळूच आत गेलो आणि त्यांच्या पलंगाखाली लपलो. वहिनी आणि ताई दोघींच्या साडीचा पदर पलंगाखाली आला होता. दोघी छान गप्पा मारत होत्या. मला त्यांच्या गप्पांशी काहीच घेणं देणं नव्हतं!!.. मी हळूच दोघांच्या साडीचा पदर एकत्र करून घट्ट गाठ मारली. ते गप्पा मारण्यात मग्न असतांना पलंगाखालून सरकत-सरकत दरवाजाच्या बाहेर येऊन लपलो. थोड्यावेळाने  त्यांच्या गप्पा संपल्या. ताई-वहिनी दोघींनी पलंगावरून उठायचा प्रयत्न केला; पण साडीचा पदर बांधल्यामुळे त्यांना उठायला जमेना!! ताईने बघितलं, त्यांच्या दोघींच्या साडीचा पदर पलंगाखाली बांधलेला आहे. ताईने गाठ सोडवली. मला जाम हसायला येत होतं. हसू अावरेनासं झालं होतं.. तेवढ्यात ताई बाहेर आली आणि माझा कान पकडला. तिच्या मागून वहिनी बाहेर आली आणि तिने मला ताईच्या तावडीतून सोडवलं. दोघीही हसत होत्या. ताई वहिनीला सांगत होती— हा खूप मस्तीखोर आहे. त्यादिवशी वहिनीमुळे मी वाचलो!! दुसऱ्या दिवशी सकाळी उठल्याउठल्या मला काम आलं होतं. माझं आवडतं काम होतं. कैऱ्या आणि भाजीसाठी कच्चा फणस काढायचं. मी कैऱ्या आणि फणस काढून दिले. त्याच दिवशी संध्याकाळी समुद्र किनाऱ्यावर जायचं ठरलं.

'हेमाडी'वरून वीस किलोमीटर अंतरावर "मरवंते" बीच आहे. माझ्या माहितीप्रमाणे हा जगातील एकमेव बीच असेल जिथे एका बाजूला नदी, एका बाजूला समुद्र आणि मधून NH17चा ब्रिज आहे. रस्त्याच्या एका बाजूला गोड पाणी आणि दुसऱ्या बाजूला खारट पाणी. बसने आम्ही सर्व बीचला निघालो. दोन तीन ब्रिज ओलांडून बसने बीचवर पोचलो. संध्याकाळची वेळ होती. सूर्यास्त बघण्यासाठी बरीच गर्दी जमली होती. सूर्यास्त होत होता. समुद्राच्या लाटा, त्यांचा मधुर आवाज, समुद्रावरुन येणारा गार वारा.. एक वेगळाच अनुभव होता. सर्वांना माझी काळजी होती. भावाने माझा हात घट्ट पकडला होता. आम्ही पाण्याच्या जवळ गेलो.. पायाखालून रेती सरकत होती. पाण्याच्या स्पर्शाने पायाला गुदगुल्या होत होत्या. थोड्यावेळात अंधार पडायला लागला सूर्य मावळला. आम्ही सर्व घराकडे निघालो. समोर सोड्या'ची गाडी होती. आमच्याकडे गोटी सोडा मिळतो. सोड्याच्या बाटलीच्या टोकाला एक गोटी असते. तिला लाकडाच्या ओपनरने दाबायचं की गोटी आत सरकते मग सोडा पिता येतो. सोडा पिऊन 'हेमाडी'साठी बस पकडली. 'हेमाडी' हा खूप छोटा गाव. जीजूचे वडील गावाचे पाटील. ते पोस्टऑफिसमधे कामाला होते. हनुमान मंदिराच्या बाजूला त्यांचं घर होतं. मंदिरात लग्न होतं. माझं लक्ष लग्नाकडे अजिबात नव्हतं, मी माझ्या वयाच्या मुलांबरोबर खेळत होतो. लग्न उरकलं. बाहेर अंगणात जेवणाची तयारी चालली होती. त्याच दिवशी आम्हाला निघायचं होतं. अण्णा-वहिनी जीजू आणि ताई तिकडेच राहणार होते.

मी, पांडुरंग (भाऊ), छोटी ताई प्रेमाक्का. आम्ही तिघे मिरजला निघालो. मिरजेला माझी मावशी-आईची बहीण राहायची. पहाटे आठ वाजता मिरजेला पोचलो. बाहेर खूप थंडी होती. आम्ही मिरजेला एकच दिवस राहणार होतो. दादा आणि मंगला अक्काने आमच्या खाण्या-पिण्याची तयारी केली होती. त्यांच्याकडे दोन सायकली होत्या. एक जेन्ट्स आणि एक लेडीज. लेडीज सायकल मी पहिल्यांदाच पाहिली. घरात काही वस्तू लागल्यातर ते सायकल वापरायचे. संध्याकाळी सिनेमाला जायचं ठरलं. आम्ही सहा जण टांगा करून थिएटरला पोचलो. थिएटरच्या बाहेर खूप सायकली उभ्या होत्या. मिरजेला प्रत्येक घरी एक तरी सायकल असायचीच. नवीनच रिलीज झालेला विनोद खन्ना'चा 'इन्कार' सिनेमा हाऊसफूल होता. चित्रपटाच्या सुरुवातीला पार्टी असते त्यातून खलनायक मुलाला उचलून घेऊन जातो. मला अजूनही आठवतंय की, या चित्रपटात सारखं एका काळे बूट घातलेला माणसाचे फक्त पाय दाखवयाचे. चित्रपट सस्पेन्स असतो. एक कलरची बॅग असते, ती भट्टीत जाळतात व त्याचा धूर त्या मुलाला दिसतो आणि खलनायक पकडला जातो. चित्रपटात "मुंगडा" गाण्याची सुरवात झाली की सर्वजण शिट्ट्या वाजवत.. काही लोकांनी तर पैसेही फेकले होते. चित्रपट संपल्यावर दादांनी सर्वांना मिरजची भेळ घेऊन दिली. भेळ खाऊन आम्ही घरी परतलो. दुसऱ्या दिवशी ट्रेन पकडून आम्ही कल्याणला आलो. कल्याणहून लोकल ट्रेन मधून डोंबिवलीला पोचलो.