आजारातून बरा करणारा गणपती बाप्पा .... माझा पहिला कळसा चा प्रवास....

मी आजारी पडलो की, ताई मला आमच्याकडच्या डॉक्टर एस.आर.हेगडे यांच्याकडे घेऊन जायची. ते मला तपासून एका बाटलीमध्ये लाल औषध आणि एका पुडीत काही गोळ्या द्यायचे. एका दिवसात मी ठीक व्हायचो. बऱ्याच वेळा मी सायकल वरून पडलो होतो. मी तिसरीत असतानाच सायकल शिकलो. उंची कमी असल्यामुळे मला सीटवर बसून सायकल चालवता येत नव्हती. मी दोन्ही हँडल धरून अंडर पेडल सायकल चालवायचो. बऱ्याच वेळेस मी सायकलवरून घरी सामान आणून द्यायचो. या दरम्यान बरेच वेळा सायकल वरून पडलो ही. अजूनही पायांना त्या खुणा आहेत. सहावीत असताना मला ताप आला औषध घेतलं पण बरं नाही वाटलं. मग मी रमपाची (मावशी)कडे गेलो. तिकडे त्यांच्या डॉक्टरांनी औषध दिलं पण ताप उतरला नाही. एक दिवशी मावशीचे घरातले सर्व अनेगुडे महागणपती मंदिरात जाणार होते. जसं आपल्याकडे टिटवाळा गणपती मंदिर आहे ना तसं मंदिर आहे ते. त्यांना सांगितलं मी पण येतो. ते बोलले तुला ताप आहे ना तुला नाही नेणार तू घरी राहा. मी ऐकलं नाही हट्ट धरला. माझ्या हट्टामुळे ते सर्व तयार झाले. मी पण त्यांच्याबरोबर मंदिरात निघालो. आमच्याकडे रस्त्यावर उभा राहून हात दाखवला की बस थांबायची. त्यादिशेने जाणारी बस थांबवली. आम्ही चार जण होतो. मला ताप होता बस अर्ध्या रस्त्यावर जाताच आभाळ भरून आलं विजेच्या कडकडाटासह पावसाला सुरुवात झाली. पाऊस जोरात पडायला लागला. बस स्टॉप आला. आमच्याकडे छत्री नव्हती आणि देऊळ डोंगरावर होतं पायऱ्या चढायच्या होत्या. दोघी बहिणी पुढे गेल्या मी आणि मावशी एका पडक्या दुकानाच्या शेडच्या खाली उभे राहिलो. मला थंडी वाजायला लागली मी थर थर कापायला लागलो. मावशीने मला जवळ घेतलं आणि पदराने माझं डोकं पुसलं, चेहरा पुसला मला घट्ट धरून म्हणाली अरे तू एवढा मस्तीखोर कोणाला न घाबरणारा देवाचं नाव घे. सर्व ठीक होईल, आपण पायरी चढून देवाचं दर्शन घेऊया, महागणपती सर्वांचं रक्षण करेल. मला थोडासा धीर आला, मी मावशीला म्हटलं चल आपण निघुया. आजूबाजूला न बघता पायऱ्या चढत होतो. एरवी तिकडे खूप माकडं असायची. मी त्या माकडांना दगड मारायचो जीभ बाहेर काढून काखेत हात घालून तोंड वाकडे करून चिडवायचो. तिकडच्या लोकांकडून मारपण खाल्ला आहे. खूप मस्ती करायचो. आज शांत होतो. अंगात ताप होता. मंदिर गाठलं, थंडी भरून हात पाय कापत होते. मंदिरात पाच प्रदक्षिणा घातल्या. बाप्पाला नमस्कार केला, तीर्थ प्रसाद घेतला. थोडावेळ बसलो मग आम्ही खिडकीजवळ येऊन प्रसादाच पाकीट घेतलं आणि निघालो. पायऱ्या उतरून खाली आलो तोपर्यंत पाऊस थांबला होता. बस पकडून घरी पोचलो. मावशीने ताबडतोब डॉक्टरांना बोलावलं. सतत आठ दिवस ताप होता आणि आज भरपूर भिजलो होतो.. डाक्टर आले. मावशीने आपण देवळात गेलेलो आणि पावसात भिजलो हे सांगायचं नाही असं बजावलं होतं, मी गप्प राहिलो. त्यांनी तपासलं, थर्मामीटरने चेक केलं. ताप चक्क कमी झाला होता. डॉक्टर बोलले ह्याला आता ताप नाहीये. खरंच हा चमत्कार होता आठ दिवस औषधं घेऊन बरा न झालेला  ताप एका दिवसात आटोक्यात आला होता. फक्त मावशीची श्रद्धा आणि माझ्यावरचं प्रेम होतं.

घरी ताई आणि भाऊ मोठ्या बहिणीकडे जाणार असं चर्चा सुरू होती. मी ऐकलं.. मी पण येणार हट्ट असा धरला. मला नाही नेलं तर विहिरीत उडी मारणार.. आणि मी जोरात रडायला लागलो. रडताना कान नखांनी खाजवायचो, रक्त यायचं.. शेवटी ताई तयार झाली. दोघांना नेण्याइतके पैसे नव्हते. भावाला सोडून मला नेण्याचा निर्णय झाला. तो बिचारा साधा होता. माझ्यासाठी एक नवीन शर्ट आणि चड्डी आणली, कपडे वगैरे घेतले कापडी पिशवीत आणि आम्ही निघालो. मोठ्या बहिणीचं नाव 'इंदिरा'. तिकडचं आडनाव शेनॉय. तिचं गाव कळसा श्रींगेरी जवळ चिकमंगळूर जिल्हा. जिथे इंदिरा गांधी इलेक्शनला उभ्या राहून जिंकल्या होत्या. कुंदापूरवरून चार बस बदलायला लागायच्या. आम्ही पहाटे निघालो पहिली बस 'कुंदापूर' ते 'सोमेश्वर'. दहाच्या सुमारास सोमेश्वरला पोचलो. तिकडे एका हॉटेलात बन्स खाल्ले. बन्स हे मैदाचं पीठ,  साखर, पिकलेली केळी मिक्स करून एक रात्र ठेवतात. दुसऱ्या दिवशी रोटीसारखं लाटून तेलात तळतात. दोन तीन खाल्लेतरी पोट भरून जातं. आम्ही बस स्टॉपवर थांबलो. तिकडून आम्हाला छोटी बस मिळणार होती. पुढचा स्टॉप 'आगुंभे' होता. बस स्टॉपवरून बसेस घाटावरून  जाताना दिसत होत्या. बस आली, आम्ही बसमध्ये चढलो.. बस निघाली. सर्व शांत झाले होते. रस्ता अरुंद होता. अनेक वळणं होती, जस-जशी बस पुढे जात होती तस-तशी खाली खोल दरी  दिसायला लागली. जे सर्व पहिल्यांदा आले होते ते सर्व जीव मुठीत धरून बसले होते. पुढचं स्टॉप आला 'आगुंभे'. तिकडून दुपारी तिसरी बस पकडून आम्ही 'कोपा'ला पोचलो. शेवटची बस पकडून रात्री 'कळसा'ला पोचलो. बहिणीचं घर डोंगरावर होतं. आम्ही येणार म्हणून घरच्यांना माहीत होतं. त्यांना बसची वेळ माहीत होती. ते कंदील घेऊन आले होते. त्यांना रोजची सवय होती, ते सरळ चालत होते. आम्ही त्यांच्यामागून चालत होतो. अंधार होता काहीच दिसत नव्हतं. थोड्यावेळाने घरी पोचलो. खूप थंडी होती. प्रवास आणि डोंगर चालून दमलो होतो, जेवण करून झोपलो. घर खूप मोठं होतं. एकूण बत्तीस लोक राहत होते. सकाळी उठलो, नाश्ता केला. समोर डोस्याचा ढीग होता. एक एक करून नाश्ता करत होते. सकाळी आठ वाजल्यापासून नऊ वाजेपर्यंत नाश्त्याची जबाबदारी बहिणीकडे होती. नाश्ता झाला. तिकडची मुलं मला बागेत घेऊन गेली. त्यांची सुपारी, वेलची आणि कॉफीची बागायत होती. छोट्या बागेत पेरू, संत्रा, चिकू, पपई, आंबा, केळी फळांची भरपूर झाडं. खूप आनंद झाला मी बघतंच राहिलो. तिकडे सर्वजण झाडांवर चढायला पटाईत होते. आज मी त्यांच्याबरोबर होतो. ती झाडं, त्यांच्यावरची फळं बघून कुठल्या झाडावर चढायचं, कुठली फळं खायची.. समजेनास झालं. बगीच्यात फुलं पण पुष्कळ होती गुलाब, शेवंती, डेलिया, दासवंती, गोंडा. सिनेमात दाखवतात तशी. दुपारी आम्ही सर्व घरी पोचलो. जेवण तयार होतं. थंड वातावरणामुळे भूक जास्त लागत होती. घरच्या ताज्या भाज्यांचं जेवण पोटभर जेवलो. दुपारी कधी न झोपणारा मी आज गाढ झोपी गेलो. संध्याकाळी मोठी माणसं पत्ते खेळायला लागले. आम्ही लहान मुलं लंगडी आणि कबड्डी खेळत होतो. रात्री जेवण करून गप्पा मारत होतो. मला कधी झोप लागली कळलंच नाही. सकाळी उठून निघायची तयारी. खाली उतरलो. रस्त्यात एक आंब्याचं झाड होतं. त्याला छोटे छोटे भरपूर आंबे लागले होते. मी जवळपास बघितलं काठी दिसली, फेकून मारली सात आठ छोटे छोटे आंबे पडले. एक आंबा ठेवून बाकीचे ताईकडे दिले आणि आंबा खात खात परतीच्या प्रवासाला सुरुवात केली.