स्वप्न विकत घेताना…

'सपनों का सौदागर' या नावाचा राजकपुरचा एक चित्रपट होता. त्या चित्रपटाची आठवण होण्याचे कारण असे की सुरक्षित जीवन व त्याचे फायदे सांगणाऱ्या विमा योजनांची स्वप्नं लोकांना विकण्यात मी बऱ्यापैकी यश मिळवत असल्याने माझ्याकडे एल.आय.सी.च्या पॉलिसीधारकांची संख्या वाढत चालली होती. पॉलिसी घेतलेल्या या सर्व विमा ग्राहकांना झटपट व अधिक चांगली सेवा देता यावी यासाठी मी त्यांची सर्व माहिती संगणकामध्ये जमा करण्याचे ठरविले. एका एल. आय.सी. एजंटने श्री. नागेश कोरगावकर यांच्याशी माझी ओळख करून दिली. सर्वेश हॉलच्या समोरील इमारतीत त्यांचे कार्यालय होतं. मी माझ्याकडच्या सर्व पॉलिसीधारकांची माहिती त्यांना दिली. त्यांनी मला आठ दिवसांनी यायला सांगितले. त्यानुसार मी आठ दिवसांनी त्यांच्या कार्यालयात पोहचलो. माझ्याकडच्या सर्व पॉलिसीधारकांच्या माहितीची एक पद्धतशीर फाईल त्यांनी मला बनवून दिली. माझ्या सर्व पॉलिसीधारकांना झटपट व अधिक चांगली सेवा देण्यासाठी ही संगणकीय फाईल मला उपयोगी पडणार होती. सदर फाईल घेतल्यानंतर श्री. नागेश कोरगावकर यांच्याशी मी थोडावेळ गप्पा मारत बसलो. गप्पा मारताना त्यांनी मला विचारले की वाचनालय आणि एल.आय.सी. व्यवसाय या बरोबर अजून काही जोड व्यवसाय करायचा विचार आहे का? खरं तर दिवसभर कामं असल्याने मला वेळ मिळत नव्हता. असे असून सुद्धा मी त्यांना व्यवहाराशी निगडीत असलेले बरेच प्रश्न विचारले. कुठला व्यवसाय? किती भांडवल लागेल? मला काय करावं लागेल? त्यात नफा किती आहे? वगैरे माझे प्रश्न ऐकून ते म्हणाले की तुम्हाला एक दिवस तुमच्या सवडीनुसार माझ्यासोबत ठाण्याला यावं लागेल. तिकडे तुमच्या सर्व प्रश्नांची उत्तरे मिळतील. मी त्यांना विचारले की रविवारी आलो तर चालेल का? त्यावर ते म्हणाले की रविवारी साप्ताहीक सुट्टी असते. रविवार सोडून इतर कोणत्याही दिवशी तीन तास द्यावे लागतील. सोमवारी माझे वाचनालय बंद असल्या कारणाने मी सोमवारी दुपारी येतो असे त्यांना सांगितले.

सोमवारी मुंबईहून मासिक खरेदी करून थेट ठाणे स्थानकात उतरलो. ठरल्याप्रमाणे मी एक वाजता ठाणे स्थानकाच्या बाहेर येऊन श्री. नागेश कोरगावकर यांची वाट बघत थांबलो. काही वेळातच ते स्कूटरवरून आले. आम्ही दोघे एकत्र दुचाकीवर बसून त्यांच्या कार्यालयाकडे निघालो. ठाणे स्थानकावरून पाच मिनिटांत आम्ही देवप्रयाग या इमारतीत पोहचलो. तिथे दुपारी दिड वाजता एका चर्चासत्राचे (सेमिनारचे) आयोजन केले गेले होते. दीड वाजायला अजून दहा मिनिटे बाकी होती. तो पर्यंत मला नागेश कोरगावकर यांनी बाहेर बसायला सांगितले. दरम्यान गरम गरम कॉफी प्यायला मिळाली. तेथील चर्चासत्रात सहभाग घेण्यासाठी माझ्यासारखी बरीच माणसे तिथे जमली होती. दीड वाजायला पाच मिनिटं असताना मला चर्चासत्रासाठी आतल्या खोलीत जायला सांगून श्री नागेश कोरगावकर माझ्या पाठीमागे येऊन बसले.

वातानुकूलिन असलेल्या आतल्या खोलीत बसायला पांढऱ्या रंगाच्या फायबरच्या खुर्च्या होत्या. ठीक दिड वाजता सर्व दिवे मालविण्यात आले. वातावरणात शांतता पसरली. एका निवेदकाने सेमिनारबद्दल थोडक्यात माहिती दिली आणि सेमिनारला सुरुवात झाली. समोरील मोठ्या टिव्हीवर कंपनीचे मालक श्री. वसंत पंडित हे बोलत होते. चर्चासत्र इंग्रजीतून होते परंतु त्यांची भाषा सोपी असल्याने मला थोडं थोडं समजत होतं. जपान लाइफ असं कंपनीच नांव होते. स्लीपिंग सिस्टिम (गादी) हे त्यांचे उत्पादन (प्रॉडक्ट) होते. ते आधी स्वत: घेऊन वापरायचं. त्यात मोठा बिझनेस होता. ते चर्चासत्र पंचेचाळीस मिनिटांचे होते. मला जास्त काही समजलं नव्हतं. दुपारची वेळ त्यात एसीमुळे झोप येत होती. चर्चासत्र संपवून मी बाहेर आलो. बाहेर आल्यावर श्री. नागेश कोरगावकर यांनी त्यांच्या एका मित्राशी माझी ओळख करून दिली. त्याने मला कंपनी प्रॉडक्ट आणि बिसनेस बद्दल सविस्तर माहिती दिली. मला परत आतल्या खोलीत जायला सांगण्यात आले. जे आधीपासून कंपनीत होते त्यातील काही लोकांच्या अनुभवांचे कथाकथन आतल्या खोलीत चालू होतं. अमर कोरगावकर, निलेश गोखले, अनिल राऊल, कर्णिक, गफूर इत्यादी लोकांनी त्यांचे अनुभव सांगितले. मी त्यांच्या निवेदनाकडे जास्त लक्ष देऊ शकलो नाही. मला डोंबिवलीला जायची घाई होती. बरोबर मासिकं असल्याने घरी जाऊन जेवून साडेचार वाजता वाचनालयात पोहचायचे होतं. श्री. नागेश कोरगांवकर माझ्याबरोबर खाली उतरले. त्यांनी मला जवळच्या रिक्षा स्टँडपर्यंत सोडलं. रिक्षा पकडून ठाणे स्थानक गाठले व डोंबिवलीला निघालो.

मी दिवसभर वाचनालयाच्या व्यवसायात व्यस्त असल्याने मला वेगळा वेळ देता येणे शक्य नव्हतं त्यामुळे मी जपान लाईफ या बिझनेसचा विचार मनातून काढून टाकला होता. काही दिवसानंतर परत श्री. नागेश कोरगावकर यांच्याशी संपर्क झाला. त्यांनी व्यवसायाची सविस्तर माहिती देण्यासाठी अजून एक दिवस सकाळी वेळ काढून कार्यालयात येण्याचा आग्रह धरला. त्यांच्या आग्रहास्तव मी परत एकदा ठाण्याच्या त्या कार्यालयात जायचे ठरवले. सकाळी दहा वाजता लेक्चर होते. मी थोडावेळ आधीच तिकडे पोहचलो. मी ऑफिसच दार उघडून आत शिरत नाही तोच माझी नजर माझ्या ओळखीची व्यक्ती असलेल्या श्री. विनायक कावीळकर याच्यावर गेली.

श्री. विनायक कावीळकर हे आमच्या दुकानासमोरील गुलमोहर सोसायटीत राहायचे. त्यांना मी लहानपणापासून ओळखत होतो. काही महिन्यांपूर्वी त्यांनी मला ठाण्याला एका बिसनेससंबंधी बोलावले सुद्धा होते. परंतु मी काही कारणास्तव त्या गोष्टीकडे लक्ष देऊ शकलो नाही. आज ते माझ्यासमोर उभे होते. त्यांना पाहून मला थोडा धीर आला. मग त्याच धीराने व आत्मविश्वासाने मी त्यादिवशी तेथील माहीतीसत्रात सहभागी झालो. आता बऱ्याचश्या गोष्टींचा उलगडा होऊ लागला होता. त्या व्यवसायामध्ये स्लीपिंग सिस्टीम (गादी) हे त्यांचे प्रमुख उत्पादन (प्रॉडक्ट) होते. आधी ते आपण विकत घेऊन आपण स्वतः वापरायचे आणि मग आपल्याला आलेला अनुभव आपल्या जवळच्या लोकांना सांगायचा. जर जवळची लोक सुद्धा त्यात सहभागी (जॉईन) झाली तर आपल्याला कमिशन मिळणार होतं. Dreams Are The Most Powerful Energy हे जपान लाइफ या कंपनीच ब्रीद वाक्य होते. हे वाक्य माझ्या मनाला खूप भावलं. माझे सुद्धा खूप मोठे स्वप्न होते. मला वाचनालयाच्या क्षेत्रात खूप मोठं नाव कमवायचे होते. त्यासाठी भांडवल लागणार होते. जर मी दोन तीन वर्षे या नवीन व्यवसायात काम केले तर माझे ते स्वप्न पूर्ण होणार होते. मग अधिक वेळ न घालवता मी तो बिझनेस जॉईन करायचं ठरवलं. लोकांना जीवन विम्यांची सुरक्षित व फायदेशीर स्वप्ने विकणारा मी आज स्वत:च एक फायदेशीर वाटणारे स्वप्न विकत घ्यायला तयार झालो होतो.

परंतु जपान लाईफ जॉईन करण्यासाठी रुपये ६१,२००/- भरायचे होते. माझ्याकडे एवढे पैसे नव्हते. माझा जिवलग मित्र विष्णू नाईक याच्याकडे त्या बिझनेस संदर्भात चर्चा केली. त्यांनी पैसे जमवण्यासाठी माझी मदत केली. आता पैसे कधी भरायचे एवढेच बाकी होते. पण त्यात एक अडचण होती. श्री. नागेश कोरगावकर यांच्याशी माझी जास्त ओळख नव्हती. परंतु श्री. विनायक कावीळकरला मी लहानपणापासून ओळखत होतो. विनायकला मी विचारले मला बिझनेस तुझ्याबरोबर जॉईन करायचा आहे परंतु असं करता येते का? मग त्यांनी त्याचे वरिष्ठ (सिनियर) श्री. विक्रम दुबल व श्री. दीपक परूळेकर यांना विचारून कळवतो असे सांगितले.

श्री. विक्रम दुबल हे डोंबिवलीतल्या सर्वेश हॉलच्या समोरील अलंकार सोसायटीमध्ये राहत होते. श्री. दीपक परूळेकर हे दादरला सिद्धिविनायक मंदिरासमोर राहायला होते. त्यांच्या परवांनगीने व सहमतीने मी कंपनी जॉईन करण्याचा विचार केला. परंतु एप्रिल महिन्याच्या सुरुवातीला मला कावीळ झाली. त्यावर्षी टिळकनगरमधील पिण्याच्या पाण्याची जलवाहीनी फुटली होती. जलवाहीनीमध्येच नाल्याचे पाणी शिरून टिळकनगरमधील बरेच रहिवासी आजारी पडले होते. आजारी पडल्यामुळे मी काही दिवस घरीच आराम करत होतो. मला कंपनी जॉईन करायची होती म्हणून मी माझा मित्र विष्णुकडे पैसे देऊन ते विनायक बरोबर कंपनीत पाठवून दिले. दिनांक १४ एप्रिल १९९८ रोजी 'मयूर एंटरप्राइझेस्' या नावाने जपान लाइफ कंपनी जॉईन केली.....