'उन्हे देखा तो ऐसी बहार आयी, की कभी हम उनको देखते, तो कभी उनके अंदाज को देखते।' मिर्झा गालीबच्या सुप्रसिद्ध शेरची ही खरे तर बदललेली आवृत्ती असली तरी ती माझ्याबाबतीत अचूकपणे लागू होईल अशी एक घटना माझ्या व्यवसायिक जीवनात घडली. व्यवसाय करताना सुरुवातीला मला वाटायचे की जपान लाईफच्या ठाणे येथील कार्यालयात आपण दुपारचे चार पाच तास काम केले तरी ते पुरेसे होईल. परंतु जस जशी माझी सभासद संख्या (टीम) वाढत गेली तसं तसा संपुर्ण दिवस कमी पडायला लागला. रोज नवीन लोकं चर्चासत्रात सामील व्हायचे. भेटायला आलेल्या लोकांच्या शंका निरसनासाठी मला त्यांच्या घरी जावे लागायचे. कंपनीच्या परिभाषेत आम्ही त्याला 'हाऊस व्हिझीट' असं म्हणायचो. या घरभेटीमध्ये इच्छुक व्यक्तीला तसेच त्याच्या कुटुंबीयांना कंपनी, स्लीपिंग सिस्टीम आणि व्यवसायाबाबत पुर्णपणे सविस्तर माहिती द्यावी लागत असे. मुंबईच्या कानाकोपऱ्यातुन लोक येत असत. माझी दिवसभर धावपळ चालू असायची. जपान लाईफच्या या व्यवसायामुळे मी पुष्कळ लोकांच्या संपर्कात आलो.
श्री. राजेश खैतवास नावाची व्यक्ती माझ्या गटामध्ये (टीममध्ये) सभासद बनून सामिल (जॉईन) झाली होती. त्यांना मी लहानपणापासून ओळखायचो. त्यांचे शिक्षण मंजुनाथ शाळेत झाले होते. शाळेसमोरील संदेश स्टोअर्स हे आमचेच दुकान होते. माझे मोठे बंधू पांडुरंग अण्णा ते दुकान सांभाळायचे. श्री. राजेश खैतवास अधून मधून आमच्या दुकानात यायचे. त्यांची आणि माझी तेव्हापासूनची ओळख होती. एकदा ते आमच्या कंपनीच्या चर्चासत्रासाठी (सेमिनारसाठी) आले होते. तेव्हा तिथे त्यांची व माझी भेट झाली. त्यांना स्वतःचा वेगळा व्यवसाय सुरू करायचा होता. माझ्याकडे पाहुन त्यांनी सुद्धा जपान लाईफचे सभासद होण्याचा निर्णय घेतला. राजेश यांचे वडील भारत संचार निगम या सरकारी उपक्रमात नोकरीला होते. डोंबिवलीला कल्याण रस्त्यावर त्यांचे उपहारगृह (हॉटेल) होते. त्यांनी ते दुसऱ्यांना चालवायला दिले होते. राजेश छोटी मोठी कंत्राटी कामे घेत असे.
जपान लाईफमध्ये नवीन सभासद झालेल्यांना त्यांच्या नातेवाईक, मित्र व परिचित मंडळींच्या नावांची यादी तयार करायला आम्ही सांगायचो. राजेशने त्यांची यादी तयार केली होती. त्या यादीमध्ये प्रख्यात गायक श्री. महिंद्र कपूर यांचे नांव होते. ते नांव बघून मी आश्चर्यचकित झालो. राजेश यांना विचारलं की, "तुम्ही यांना कसे ओळखता?" तेव्हा ते म्हणाले की, "श्री. महिंद्र कपूर यांच्याबरोबर माझ्या वडिलांचे घरगुती संबंध (फॅमिली फ्रेंड) आहेत. माझ्या वडीलांना ते चांगले ओळखतात". आमच्या कंपनीची स्लीपिंग सिस्टीम घेणारी लोकं ही दोन प्रकारची होती. एक वर्ग फक्त आरोग्यासाठी ते घेणारा होता तर दुसरा वर्ग आरोग्याबरोबर व्यवसाय करू पहाणारा होता. श्री. महिंद्र कपूर यांना फक्त आरोग्यासाठी स्लीपिंग सिस्टीम द्यायची होती. त्यासाठी त्यांनी किंवा त्यांच्या घरातील कोणीतरी किमान एकदा तरी कार्यालयात येऊन चर्चासत्रामध्ये (सेमिनारमध्ये) सहभागी होणे गरजेचे होते. तसं मी राजेश यांना सूचीत केले. त्यांनी ती गोष्ट त्यांच्या वडिलांना सांगितली.
. महेंद्र कपूर यांचा मुलगा श्री. रोहन कपूर यांना कंपनीच्या कार्यालयात येण्याचे महत्व कसं तरी समजावून सांगितले. त्यावेळी आमच्या कंपनीचे कार्यालय नरिमन पॉईंट येथून माहीम रेल्वे स्थानकाजवळ हलवण्यात आले होते. श्री. रोहन कपूर यांना आमचे ठाणे कार्यालय खूप लांब पडणार असल्याने त्यांनी माहीमच्या कार्यालयात यावे असे ठरले. श्री. रोहन कपूर हे नेहमी खूप व्यस्त (बिझी) असायचे. वडीलांप्रमाणे त्यांनी सुद्धा बरीच गाणी म्हटली होती. काही चित्रपटात तर कलाकार म्हणून काम सुद्धा केले होते. त्यांच्या दिवसभराच्या व्यस्त कार्यक्रमांमुळे एक दोन वेळा तारीख ठरवून सुद्धा त्यांना आमच्या कंपनीच्या चर्चासत्रासाठी येता आले नाही. मी ठाणे कार्यालयात जात असल्यामुळे माहीमच्या कार्यालयात माझे जाणं येणं कमी असायचे. एखाद्या महत्वाच्या व्यक्तीला भेटायचे असेल तरच मी माहीमच्या कार्यालयात जायचो.
एका शनिवारी सकाळी मला राजेशकडून कळले की आज श्री. रोहन कपूर चर्चासत्रासाठी येणार आहेत. मग मी त्यादिवशी ठाण्याला न जाता थेट माहीमच्या कार्यालयात गेलो. मी बारा वाजताच माहीमच्या कार्यालयात पोहचलो. आम्ही बरेच जण श्री. रोहन कपूर यांची वाट पाहत होतो. दुपारी १.१५ वाजता चर्चासत्र सुरू होणार होते. वेळेच्या बाबतीत आमच्या कंपनीत शिस्त पाळली जात असल्याने दुपारी १.१०ला सभागृहाचे प्रवेशद्वार बंद करण्यात येणार होते. दुपारी एक वाजेपर्यंत इमारती खाली उभे राहून आम्ही त्यांची खूप उत्सुकतेने वाट पाहत होतो. आम्हाला वाटले ते आज येणार नाहीत. परत परत त्यांना दूरध्वनीवरून संपर्क करणे मला योग्य वाटत नव्हते. आम्ही सर्वजण थोडेसे नाराज झालो होतो. परंतु एक वाजून पाच मिनिटांनी त्यांची गाडी आली. चर्चासत्र चालू होण्यास अजून दहा मिनिटांचा कालावधी शिल्लक होता. घाईघाईने त्यांना कार्यालयात घेऊन गेलो. कार्यालयातील सर्वजण त्यांच्याकडे पाहायला लागले. सभागृहाचे प्रवेशद्वार बंद होण्याआधी त्यांना आतमध्ये नेलं. शनिवार असल्याने खूप गर्दी होती. सर्व खुर्च्या भरलेल्या होत्या त्यामुळे ४५ मिनिटे त्यांना उभे राहून चर्चासत्राचा समारंभ पहावा लागला.
श्री. रोहन कपूर यांना बसायला सुद्धा न मिळाल्याने श्री. राजेश खैतवास थोडेसे नाराज झाले होते. दुपारी बरोबर दोन वाजता चर्चासत्राचा समारोप झाल्यावर श्री. रोहन कपूर बाहेर आले. आता त्यांना फक्त स्लीपिंग सिस्टीमबद्दलची माहिती द्यायची होती. परंतु त्यांना आणखी कुठेतरी बाहेर कामाला जाण्याची घाई असल्यामुळे विनंती करून त्यांच्याकडून फक्त दहा मिनिटे वेळ मागून घेतला. मग माहीमच्या कार्यालयातील पेटरेसिया नावाच्या वरिष्ठ अधिकरीने श्री. रोहन कपूर यांना कंपनीच्या उत्पादनाची (प्रॉडक्टची) आरोग्यविषयक संपूर्ण व सविस्तर माहिती दिली. कॉफी पित त्यांनी सर्वकाही शांतपणे ऐकून घेतले. 'स्लीपिंग सिस्टीम आवडली, घरी जाऊन कळवतो' असे सांगून ते जायला निघाले. मी आणि राजेश त्यांना त्यांच्या गाडीपर्यंत सोडायला गेलो. मग त्यांनी आमचा निरोप घेतला. ते येऊन गेले व त्यांना स्लीपिंग सिस्टीम आवडली या दोन्ही गोष्टींमुळे आम्हाला समाधान वाटले.
नंतर आम्ही श्री. महिंद्र कपूर यांच्याकडून निरोप येण्याची वाट पाहत होतो. परंतु त्यांच्याकडून काही निरोप आला नाही. मग मी राजेशला त्यांना संपर्क करण्यास सांगितले. राजेशच्या वडिलांचे श्री. महेंद्र कपूर यांच्याशी घरगुती संबंध होते. काही दिवस वाट पाहून राजेशच्या वडिलांनी श्री. महेंद्र कपूर यांच्याशी संपर्क साधला. स्लीपिंग सिस्टीमबद्दल अधिक माहिती देण्यासाठी कंपनीचे वरिष्ठ अधिकारी तुम्हाला भेटण्यास इच्छुक असल्याचे त्यांना कळविले. त्यांनी भेटीस होकार दिला. एक दोन वेळा तारीख ठरवून सुद्धा त्यांच्या कामाच्या व्याप्तीमुळे थेट भेट घेण्याचे बारगळले. अखेर एका रविवारी सकाळी अकरा वाजता त्यांच्या घरी येण्याचा निरोप मिळाला. त्यांचा निरोप येताच आम्हाला खूप आनंद झाला.
