माझे बालपण

माझा जन्म कर्नाटकातील उडुपी जवळच्या कुंदापूर इथे झाला. कुंदापूर खूप सुंदर गाव. लाल माती, नारळाची झाडं, एक किलोमीटरवर अरबी समुद्र, ३ किलोमीटरवर गंगोळी नदी, प्रत्येक घरी एक कधीही न सुकणारी अशी विहीर, गावा-गावांना जोडणारी बस सेवा, ताजी मच्छी, दर रविवारी भरणारा बाजार.. असं आमचं कुंदापूर गाव.

मी खूप मस्तीखोर होतो. मला घरच्यांनी सांगितलेलं की जेव्हा जनगणना करणारे घरी आले होते, तेव्हा माझं नावं सांगितलं तर ते बोलले की ह्याच नाव पुंडलिक का ठेवलं? पुंडलिक म्हणजे पुंडा! या नावाचे सर्व मुलं खूप मस्तीखोर असतात दुसरं नाव सुचलं नाही का तुम्हाला?

मला ३ भाऊ आणि ३ बहिणी आणि मी शेवटचा... लाडका! पण, लहान असतानाच वडील वारले, मी जन्माला यायच्या आधीच मोठया बहिणीचं लग्न झालं. मी घरी त्रास देत असल्यामुळे मधली बहीण मला तिच्याबरोबर शाळेत घेऊन जायची. वर्ग सुरू असताना मी बेंच खाली लपून बसायचो, तिकडे पण मस्ती. मग तिने मला शाळेत पाठवायचं ठरवलं. मी ४ वर्षांचा होतो तेव्हा ताईने माझी जन्म तारिख १५ जुलै, १९६४ टाकली. खरा जन्म १५ सप्टेंबर, १९६५ चा. मी तसा खूप हुशार नव्हतो. पण पास होत होतो. पहिलीत असताना, मार्चमधे मला ताप आला म्हणून परीक्षा देऊ शकलो नाही पण मला पास करून दुसरीत पाठवलं. दुसरीत असताना पाटीवर माझं नाव लिहायला सरांनी सांगितलं तर मला आठवतंय की मी पुंडलिक ऐवजी 'क्लीडंपु' लिहिलं होतं!!! दुसरीला गेल्यानंतर घरातून बाहेर पडायला लागलो आणि खरी मस्तीला सुरुवात झाली.

आमचं घर तसं लहान होतं, घरात मी, माझी आई, दोन बहिणी, दोन भाऊ. मोठा भाऊ कामासाठी मुंबईला आला होता. आमच्या अंगणात ३ नारळाची झाडं, एक फणसाचं झाड आणि एक छोटासा फुलांचा बगीचा होता.

तिसरीत असतानाच मी झाडांवर चढायला शिकलो होतो. जवळच आजीचं घर होतं. शनिवारी देवळात पूजा करण्यासाठी नारळ लागायचं. नारायण म्हणून एक माणूस आम्हाला नारळाच्या झाडावर चढून नारळ काढून द्यायचा. जर तो आला नाही तर आजी मला बोलवायची. एरवी मी झाडावर चढलो की माझी तक्रार ताईकडे किंवा आईकडे. मग ताई मला मारायची तसं आईने मला कधीच मारलं नाही, किंवा कधी ओरडली पण नाही, खूप काळजी घ्यायची माझी.

जून महिन्यात आमच्या घरच्या फणसाच्या झाडाला खूप फणस असायचे. तेव्हा, नारायणला आम्ही बोलवायचो आणि तो सर्व फणसं काढून द्यायचा. मला आठवतंय, मी चौथीत होतो तेव्हा, परीक्षा संपून रिझल्टसुद्धा आले होते. मी पास झालो होतो. मे महिन्यात दरवर्षी प्रमाणे त्या फणसाच्या झाडाला जवळ जवळ २० फणस लागले होते, पिकायला पण आले होते. नारायणला फणस काढायला बोलवले. त्यांनी सर्व फणस काढले पण एक फणस सोडला, ती फांदी बारीक आणि लांब होती, माझं लक्ष त्या फणसावर होतं. दोन-तीन दिवस असेच गेले. आमच्याकडे दुपारी दोन ते चार पर्यंत सर्व झोपायचे. पण मी उनाडक्या करत फिरायचो माझ्या गँगबरोबर. ४ जणांची गँग होती माझी, सर्व मुस्लिम मुलं होती.

एक दिवस मी घरीच थांबलो सर्वजण झोपायची वाट बघितली आणि हळूच त्या झाडावर चढलो पुढे सरकत सरकत ती फांदी गाठली मला अजिबात भीती नव्हती की पडलो तर वगैरे, कसा तरी करून त्या फणसापर्यंत पोचलो... तो मला खाली टाकायचा नव्हता, आवाज आला असता आणि सर्व जागे झाले असते म्हणून मी एक हाताने त्या फणसाला पीळ दिला, फणस छोटा होता म्हणून हळूच दाताने तो फणस चावून धरला आणि खाली उतरायला लागलो. एक मिनिटात मी उतरलो असतो, पण तेवढ्यात माझ्या भावाने मला बघितलं!! फणस तोंडात घट्ट धरून दोन्ही हाताने सरपटत उतरत असताना मी त्याला गप्प राहाण्याचा इशारा केला, पण त्याने ऐकलं नाही आणि ओरडून सर्वांना गोळा केलं. आई, ताई, आजूबाजूचे सर्व लोकं गोळा झाले. सर्वच ओरडत होते. पडला असता तर हात पाय मोडले असते तर कोण जबाबदार! सोडू नका त्याला.. बांधून ठेवा दुपारचं वगैरे.. खाली उतरताच ताईने माझे कान पकडले आणि फणस काढून घेतला. मी रडत होतो. परत नाही चढणार, ताई एक ऐकत नव्हती.. ओरडली.. पडला असतास तर.. काही झालं असतं तर. बाजूच्या खोलीत घेऊन गेली, तिकडे सर्व फणस ठेवले होते. माझे दोन्ही हात बांधले, पायाला पण दोरीने बांधले आणि बेदम मारलं मला. यापुढे असं काही केलं तर घराबाहेर काढीन.. खूप ओरडली. मी रडत होतो. त्यादिवशी मला शिक्षा म्हणून काहीच खायला नाही दिलं. खोलीत ठेवलेल्या फणसांकडे बघत होतो. त्यादिवशी ठरवलं परत फणसाच्या झाडावर चढायचं नाही. नंतर समजलं की ताई पण त्यादिवशी जेवली नव्हती शेवटी लाडका होतो ना.